مقدمه و اهداف: قدرت عضلانی یکی از عوامل اصلی در موفقیت ورزشی و پیشگیری از آسیب و نیز بازتوانی مطلوب برای ورزشکار آسیب دیده می باشد همچنین، تقارن نسبت قدرت عضلانی جهت حفظ گشتاورهای تولید نیرو بسیار حیاتی می باشد. بنابراین، هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه ایمبالانس های عضلانی مفصل ران در ورزشکاران رشته فوتبال و افراد عادی بود. مواد و روش ها پژوهش حاضر از نوع توصیفی علی مقایسه ای بود. 15 بازیکن فوتبال و 15 فرد عادی سالم به صورت داوطالبانه در این مطالعه شرکت کردند و قدرت عضلات فلکسور، اکستنسور، ابداکتور، اداکتور، چرخش دهنده داخلی و خارجی با استفاده از قدرت سنج دستی ارزیابی شد.یافته ها نتایج مطالعه حاضر نشان داد تفاوت معنی داری بین نسبت قدرت عضلات اکستنسور به فلکسور، اداکتور به ابداکتور و چرخش دهنده داخلی به خارجی ران برتر و غیربرتر وجود دارد (05/P<0). همچنین در قدرت عضلات ران بین فوتبالیست ها و افراد عادی تفاوت معنی داری مشاهده شد (0/05نتیجه گیری باتوجه به نتایج پژوهش حاضر به نظر می رسد ماهیت ورزش فوتبال در استفاده بیشتر از پای برتر می تواند به عدم تعادل نسبت قدرت عضلات موافق و مخالف در مفصل ران بین دو اندام برتر و غیربرتر منجر شود. بنابراین توصیه می شود تمرینات و حرکات اصلاحی برای قسمت مخالف که باعث ایجاد عدم تعادل در قدرت عضلانی شده به کارگرفته شود تا از احتمال ایجاد آسیب در آینده جلوگیری کند.

هدف از این تحقیق عبارت است از بررسی میزان شیوع و علل آسیب لیگامنت متقاطع قدامی (ACL) در فوتبالیست های حرفه ای حاضر در لیگ 84-85 کشور ایران. تمامی فوتبالیست های حرفه ای مرد حاضر در 15 تیم لیگ برتر کشور در این مطالعه بررسی شدند. از مجموع 390 بازیکن در لیگ برتر، 33 نفر (میانگین ± انحراف استاندارد: سن 22.7±2.5 سال، وزن 71.4±5.9 کیلوگرم، و میانگین قد 1.78±5.9 متر) از ناحیه لیگامنت متقاطع قدامی دچار آسیب شدند و به عنوان نمونه های تحقیق ارزیابی شدند. برای جمع آوری اطلاعات در این تحقیق از پرسش نامه گزارش آسیب اصلاح شده فولر و همکاران استفاده شد و فاکتورهایی همچون زمان آسیب، سازوکار آسیب، منطقه آسیب بررسی شدند. از آزمون کای اسکور برای آنالیز داده ها استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد در بین 390 بازیکن در 15 تیم حاضر در لیگ برتر در مجموع 33 آسیب مشاهده شد. میزان وقوع آسیب در زمان مسابقه (75.8 درصد) به طور معناداری (P<0.05) بیشتر از زمان تمرین (24.2 درصد) بود. درصد بیشتری از آسیب ها در نیمه دوم بازی (56 درصد) اتفاق افتاد. در بازی های خارج خانه آسیب های بیشتری نسبت به بازی های داخل خانه مشاهده شد. در اواخر فصل (51.5 درصد) آسیب بیشتری نسبت به دیگر زمان ها مشاهده شد. درصد وقوع آسیب در پای برتر (66.7 درصد) به مراتب بیشتر از پای غیربرتر بود. میزان بروز آسیب با سازوکار غیر برخوردی (84.85 درصد) به طور معناداری (P<0.05) بیشتر از سازوکار برخوردی (15.15 درصد) بود. منطقه وسط زمین درصد بیشتر از آسیب ها را به خود اختصاص داد (76 درصد). همچنین، میزان بروز آسیب در پست هافبک (54.5 درصد) به طور معناداری بیشتر از پست دفاع (27.3 درصد) و حمله (15.1 درصد) و دروازه (3 درصد) بود (P<0.05). میزان آسیب های جدید (75.8 درصد) به طور معناداری بیشتر از آسیب های مجدد بود (P<0.05). بیشتر آسیب ها برای بهبودی به عمل جراحی (93.9 درصد) نیاز پیدا کردند. از مهم ترین نتایج این تحقیق، شیوع بالای آسیب لیگامنت متقاطع قدامی در فوتبالیست ها بود که با استفاده از داده های این تحقیق می توان گامی موثر در جهت کاهش و پیشگیری از این آسیب، در فوتبالیست های حرفه ای برداشت.

هدف این تحقیق، بررسی شیوع و علل آسیب هـای زانو در فوتبالیست های حرفه ای مرد کشور ایران در لیگ برتر 85-84 بود. اطلاعات مربوط به آسیب های زانو با استفاده از پرسشنامه و از طریق مصاحبه با بازیکنان آسیب دیده (میانگین 23±5.6 سال، قد 1.76±0.54 متر، وزن 74.8±6.2 کیلوگرم) و پزشک تیم ها جمع آوری شد. نتایج تحقیق نشان داد که از بین 390 بازیکن حاضر در لیگ 43 نفر در ناحیه زانو دچار آسیب دیـدگی شدند. آسیب لیگامنت متقاطع قدامی، متداول ترین نوع آسیب بود. آسیب در پای برتر به طور معناداری بیشتر از پای غیربرتر بود (P=0.04). همچنین آسیب در نیمه دوم و در دقایق 90-76 مسابقات به طور معناداری بیشتر از دیگر زمان هـای بازی بود (P=0.002). آسیب های غیربرخوردای به طور معناداری از آسیب های برخوردی بیشتر بود (P=0.01). از نتایج این پژوهش مـی تـوان نتیجه گرفت که در مردان فوتبالیست حـرفه ای ایران آسیب هـای زانو بویژه آسیب لیگامنت متقاطع قدامی به نسبت زیاد بود. آسیب هـای بیشتر در پای برتر و بویژه در 15 دقیقه انتهایی بازی باید بیشتر مورد توجه دست اندرکاران امور پزشکی و بدنسازان تیم ها برای پیشگیری از آسیب ها قرار گیرد.

هدف پژوهش حاضر به منظور مطالعه نقش واسطه ای راهبردهای مقابله ای کارآمد و ناکارآمد در رابطه کمال گرایی مثبت و منفی با فرسودگی ورزشی در فوتبالیست های نیمه حرفه ای انجام شد. روش شناسی روش پژوهش همبستگی بود. 120 شرکت کننده به شیوه نمونه گیری خوشه ای تک مرحله ای از بین فوتبالیست های نیمه حرفه ای در تهران انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه های راهبردهای مقابله ای لازاروس، کمال گرایی تری-شورت، اوونز، اسلیدو دیوی و فرسودگی مسلش جمع آوری و با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون به شیوه گام به گام تحلیل شدند. یافته ها نتایج حاکی از آن است که بین کمال گرایی مثبت و منفی با فرسودگی ورزشی در فوتبالیست های نیمه حرفه ای رابطه معناداری وجود دارد و راهبرد مقابله ای کارآمد به طور معکوس و راهبرد مقابله ای ناکارآمد به طور مستقیم در رابطه کمال گرایی مثبت و منفی با فرسودگی ورزشی نقش واسطه ای دارند (P< 0. 01). نتیجه گیری نتایج شواهدی را پیشنهاد می کند که نقش واسطه ای راهبردهای مقابله ای کارآمد و ناکارآمد در رابطه کمال گرایی مثبت و منفی با فرسودگی ورزشی جزیی بود. راهبردهای مقابله ای کارآمد و ناکارآمد تاثیر کمال گرایی مثبت و منفی بر فرسودگی را کاهش می دهند اما این تاثیر کامل نیست. لذا به منظور کاهش فرسودگی ورزشی، پیشنهاد می شود علاوه بر توجه به کمال گرایی بازیکنان، زمینه ارتقاء راهبردهای مقابله ای کارآمد فراهم شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از انجام تحقیق مقایسه وضعیت موجود و مطلوب عدالت ورزشی از دیدگاه فوتبالیست های حرفه ای بود. پژوهش حاضر توصیفی_پیمایشی و از دسته تحقیقات کاربردی بود. جامعه آماری شامل تمامی فوتبالیست های لیگ برتر کشور ایران بودند که تعداد 177 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس، وارد مطالعه شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه عدالت ورزشی احمدی و همکاران (1391) بود. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از روش های آماری توصیفی و استنباطی استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین وضعیت موجود و مطلوب عدالت توزیعی (001/0=Sig، 628/11-=z)، عدالت رویه ای (001/0=Sig، 669/11-=z)، عدالت مراوده ای (001/0=Sig، 669/11-=z)، عدالت حق مدار (001/0=Sig، 759/11-=z) و عدالت ورزشی (001/0=Sig، 564/11-=z) تفاوت معناداری وجود دارد. به طور کلی نتایج شایان آن است که وضعیت موجود عدالت ورزشی در تیم های لیگ برتر نامناسب است و با وضعیت مورد انتظار تفاوت وجود دارد. به مدیران ذی ربط پیشنهاد می شود که تحقیقات جامع در راستای علت یابی این وضعیت، انجام داده و در راستای بهبود آن بکوشند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: فعالیت های بدنی سنگین و استرس های روانی موجب سرکوب عملکرد سیستم ایمنی مخاطی ورزشکاران می گردد، از آنجائیکه تضعیف این سیستم، توانایی ورزشکار را برای تمرین و مسابقه تحت تاثیر قرار می دهد، لذا این مطالعه به منظور مقایسه پاسخ های ایمنی مخاطی فوتبالیست های مرد در یک نیمه با زمان کامل یک مسابقه فوتبال انجام شد. مواد و روشها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 22 فوتبالیست مرد با میانگین سن 2±21 سال، شاخص توده بدنی2.1 ±24.6 کیلوگرم / متر مربع، حداکثر اکسیژن مصرفی 3.3 ±51.1 (میلی لیتر / کیلوگرم / دقیقه) از 2 تیم لیگ دسته دوم فوتبال ایران، انجام شد. از کلیه افراد در 3 مرحله زمانی، قبل، بین دو نیمه و بلافاصله پس از پایان مسابقه فوتبال، 4 میلی لیتر نمونه بزاقی به صورت غیر تهاجمی در طی 4 دقیقه جمع آوری گردید و تغییرات پارامترهای ایمنی بین دو نیمه و زمان کامل مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: بین شاخص های IgA، اسمولالیته بزاقی، کورتیزول، مقدار جریان بزاقی و نسبت IgA به اسمولالیته بزاقی بین دو نیمه و زمان کامل مسابقه تفاوت معنی داری وجود داشت (p<0.05). بعبارت دیگر از زمان شروع مسابقه تا پایان مسابقه، افزایش معنی داری در مقادیر اسمولالیته (87.47 به 106 میلی اسمول در کیلوگرم) و کورتیزول بزاقی (3.31 به 3.83 نانوگرم در میلی لیتر) و کاهش معنی داری در مقدار جریان بزاق (459.52 به 376.43 میکرولیتر در دقیقه)، غلظت 199.65) IgA به 170.68 میکروگرم در میلی لیتر) (p=0.000) و نسبت IgA به اسمولالیته (2.28 به 1.61 میکروگرم در میلی اسمول) (p=0.002) مشاهده شد، اما تفاوت معنی داری در میزان الکترولیت بزاقی (40.19 به 39.90 میکرو اسمول در دقیقه) مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه یافته های این تحقیق می توان ادعا کرد که عامل زمان می تواند تاثیرات نامطلوبی بر عملکرد ایمنی مخاطی داشته باشد و فوتبالیستها بایستی نسبت به ریکاوری بین دو نیمه و بعد از مسابقه فوتبال توجه کافی داشته باشند.